O książce: rok / „... Potem schodząc nad jezioro zawołała: „Szloch!” Szloch! Szloch! Na drugim końcu jeziora woda zaczęła się gotować, a z góry wysunęła się błyszcząca, czarna jak błoto głowa ogromny krokodyl o długości ośmiu łokci, bestia boga Sobka, Słońce Północy. , szybko podpłynął do wezwania. Na przednich łapach błyszczały miedziane pierścienie z dzwoneczkami, w uszach miał kolczyki, a zamiast skradzionego rubinu w grubą skórę czaszki włożono kawałek czerwonego szkła. Był tak oswojony, że pozwolił sobie na umycie zębów węglem akacjowym. Wyczołgał się z wody na schody i wyciągnął się u stóp kapłanki. Kucając, karmiła go ciastkami mięsno-miodowymi przyniesionymi przez Zenrę, nieustraszenie wkładając lewą rękę w rozdziawioną paszczę bestii; Z prawej ręki pozostał jej tylko kikut: krokodyl odgryzł go, gdy była jeszcze dziewczynką. …»